Ξάφνου τα κανάλια ανακάλυψαν τον κύριο Σταύρο, τον κύριο Νίκο, την κυρία Δήμητρα. Πολύ κλάμα. Καμιά απάντηση στο γιατί. Και μία μόνο πρόταση: «Φύγε εσύ, η ΝΔ, να έρθω εγώ, το ΠΑΣΟΚ». Μα, δεν είναι προκλητικό να τους βλέπεις ηλιοκαμένους, όλους αυτούς τους Καψο-Καμπουράκηδες να επιστρέφουν στο γυαλί σα να μην έχει μεσολαβήσει τίποτα και πάνω στον πόνο του ανθρώπου που έχασε τα πάντα, να συνεχίζουν το στημένο παιχνίδι από κει που το άφησαν πριν από ενάμιση μήνα, όταν έφευγαν για να κυνηγήσουν τον ήλιο στις διακοπές τους;

Το κλάμα είναι εύκολο. Είναι τζάμπα και κρατάει δεμένη την εκλογική πελατεία. Το δύσκολο είναι «να σπάσεις δόντια», κρατώντας την οργή, γυρνώντας πίσω την αγανάκτηση, να καταβάλεις προσπάθεια να σκεφτείς με όρους «ένα κι ένα κάνουν δύο». Δεν έχει κανένα νόημα η περιγραφή της κατάστασης. Ακόμα χειρότερα, η περιγραφή στη δραματοποίησή της οδηγεί στην επανάληψη. Οχι μόνο γιατί δεν πληρώνει κανείς, αλλά και γιατί επιβραβεύει τους ενόχους που εμφανίζονται ως μοιρολογίστρες στην κηδεία των θυμάτων τους.

Κι όμως, πρέπει να πληρώσουν. Ολοι αυτοί οι εντός πλαισίου, αυτοί που περιγράφουν επιπτώσεις, χωρίς να αφήνουν περιθώρια να πάει το μυαλό λίγο παραπέρα, να δει αιτίες.

Ολοι αυτοί οι τύποι που λένε ότι το πρόβλημα είναι «το φάντασμα της γραφειοκρατίας», ένα πρόβλημα που δεν μπορεί να το λύσει η παρούσα κυβέρνηση και άρα πρέπει να 'ρθει το ΠΑΣΟΚ, για να αντιμετωπίσει τη γραφειοκρατία. Ρε, αγύρτες, η γραφειοκρατία έβαλε τις φωτιές; `Η, οι μαϊμούδες οικοδομικοί συνεταιρισμοί που έχετε στήσει; Φταίει ο δασικός υπάλληλος που λέει ότι η αντιπυρική ζώνη πρέπει να είναι πραγματικά αντιπυρική με επιστημονικούς όρους, ή, ο δήμαρχός σας που με πρόσχημα την αντιπυρική κόβει οικόπεδα; Αυτό δεν είναι που συμβαίνει στην Αττική;

Είναι σαν τον ΣΕΒ, που ανακάλυψε χτες ότι «συντελέστηκε ένα έγκλημα». Μάλιστα, από ποιον; Νούλα ο πρόεδρός του, «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε». Τι να μας πει, δηλαδή, ότι στην Κάρυστο έχουν γεμίσει τα βουνά ανεμογεννήτριες και για να γίνουν περισσότερες πρέπει να εξαφανιστεί κάθε ίχνος δάσους; `Η, θα μας πει ότι για να μετατραπεί ο Κορινθιακός σε ηλεκτροπαραγωγικό κέντρο πρέπει να χαθούν τριγύρω τα δάση που εμποδίζουν τις επενδύσεις;

Πρέπει να πληρώσουν. Ολοι αυτοί. Ολοι οι έμποροι και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι. Μπλε και πράσινοι. Που κάνουν γαργάρα το εμπόριο της γης, την πολύμορφη επιχειρηματική χρήση της γης για κερδοσκοπία, και γαυγίζουν γι' αυτήν ή την άλλη επικοινωνιακή μπαρούφα, για την αλλαγή αυτού ή του άλλου υπουργού. Φτάσανε στο σημείο να προβάλλουν σαν σωτήρα τον υπουργό ΠΕΧΩΔΕ, όταν ο εκάστοτε ΠΕΧΩΔΕ είναι νομοθετικά ο πρώτος εμπρηστής, από την εποχή του Βενιζέλου ακόμα που καθόριζε πού θα βόσκουν κατσίκια και πού πρόβατα με μέτρο την εκλογική πελατεία.

Πρέπει να πληρώσουν. Κι ας τρελαίνονται οι πρετεντέρηδες όταν ανακατεύεται στα πόδια του εμπορίου το ΚΚΕ και προβάλλει για τη γη αίτημα να είναι αποκλειστικά δημόσια και για τις επιχειρήσεις να είναι κοινωνική ιδιοκτησία.

Τα πράγματα όμως είναι ακριβώς έτσι. Είτε στην Ελλάδα, είτε στην Ισπανία, στις ΗΠΑ, ή στη Γερμανία, η αιτία του κακού είναι το κεφάλαιο, η ύπαρξη και κυριαρχία του. Οσοι πανηγύριζαν για την εκλογή Ομπάμα, τώρα μιλάνε για την αναγκαστική περιοριστική πολιτική που θα ακολουθήσει. Οσοι γιορτάζουν με την Μέρκελ την ανατροπή του σοσιαλισμού κρύβουν κάτω από το χαλί τις απολύσεις και ότι μετά τις εκλογές έρχεται σφαγή.

Σε κάθε μικρό ή μεγάλο πρόβλημα η αιτία είναι μία: Το κυνήγι του κέρδους. Ε, αυτό πρέπει να φύγει από τη μέση. Κι αυτό σημαίνει λαϊκή συσπείρωση, ενιαίο μέτωπο, ενάντια στον κύριο αντίπαλο. Αυτό σημαίνει στην άκρη όλα τα μικρά συμφέροντα, διεκδίκηση του ενός και κύριου: Ολη η εξουσία στους παραγωγούς του πλούτου, κεντρικός σχεδιασμός με βάση τις λαϊκές ανάγκες, οργάνωση όλης της ζωής για την ικανοποίηση της κοινωνικής ανάγκης.

Αλλιώς, θα ψάχνουμε να βρούμε έμπορα να μας εκφράζει: Οπως χτες. Που οι έμποροι κλαίγονταν γιατί και με 80% μείωση τιμών δε βρήκαν πελάτες, αλλά δεν λένε κουβέντα για το ένα ευρώ αύξηση στα μεροκάματα. Στοιχείο που τους συνδέει με τους εργατοπατέρες που παριστάνουν τους καμπόσους, όταν έχουν βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους για τα δεινά που τραβάνε οι εργάτες. `Η, τους «οικολόγους», που επίσης κάνουν γαργάρα το εμπόριο στη γη και νομίζουν πως με σλόγκαν βγαλμένα από μια διαφημιστική εταιρεία, θα κρύψουν ότι το «οικολογικό» ενδιαφέρον τους σταματάει εκεί που αρχίζει το συμφέρον της πολυεθνικής, το προϊόν της οποίας πλασάρουν.

Τα ψέματα τελειώνουν. Δεν κάηκαν μόνο δέντρα. Καμένη είναι - πρέπει να είναι - ήδη η πολιτική που με όποια απόχρωση υπηρετεί το κάψιμο των δέντρων για να υπάρχουν κέρδη. Αυτό το κάψιμο πρέπει να βρει και πολιτική έκφραση. Το ΚΚΕ δείχνει το δρόμο και κανείς δεν μπορεί αύριο να λέει «δεν ήξερα».